Odbornik Stranke pravde i pomirenja u lokalnom parlamentu Almir Muratović pozvao je kolege odbornike iz svih političkih partija, nakon što su se svi odrekli mjesečne naknade za Nacionalno koordinaciono tijelo, isto to urade i za potrebe socijalno ugroženih u našoj opštini.
“Stoga ovom prilikom pozivamo da se svi odreknemo mjesečne nadoknade na lokalnom nivou i pomognemo svoje lokalno stanovništvo u sprječavanju širenja ne samo korona visrusa već i širenja siromaštva.
Ja ću lično svoju novčanu nadoknadu uplatiti u nekom od lokalnih marketa, a oni neka sami odluče kome će dodijeliti namirnice”, saopštio je odbornik SPP Almir Muratović.
Ginekološka ordinacija “Bralić” iz Rožaja i Radio Petnjica će u narednim danima objavljivati tekstove – savjete za trudnice u doba gripa i korona virusa. Ovo je način da pomognemo ranjivijim grupama društva u vremenu kada je pošast COVID-a 19 okovala svijet.
Izet Bralić
Autor je vlasnik Specijalističke ginekološke
Dosadašnja iskustva sa virusima
Iako je korona virus novoizolovan i do sada nepoznat, iz dana u dan znamo sve više o njemu i njegovim posljedicama. Otvorena su ključna pitanja:
Kakvo je djelovanje virusa unutar inficiranog organizma?
Kako organizam odgovora na prisustvo korona virusa?
Kako se plod ponaša u materici majke koja je inficirana korona virusom?
Da bi što bolje razumjeli djelovanje korona virusa, pokušat ću u najkraćem napraviti jedan uvod o prirodi i ponašanju virusa.
Virusi su otkriveni 1892. godine (za starije čitaoce, to je godina kada je rođen Tito).Viruse je otkrio ruski naučnik Dmitri Ivanovski i on se smatra jednim od osnivaca nauke o virusima. Virusi su mikroorganizmi koji se bitno razlikuju od drugih jednoćelijskih organizama. Oni nijesu sposobni za samostalan život.To znači da im je za održavanje i razmnožavanje potrebna druga živa ćelija, to jest naša ćelija koja će im kao domaćin obezbijediti hranu i energiju za njihov opstanak i razmnožavanje. Zbog toga se za viruse kaže da su striktni unutarćelijski paraziti.Virusi su bez naših ćelija mrtvi. U našem narodu postoji poslovica: ,,KOME NE DAŠ UMRJETI, NE DA TI ŽIVJETI” . U naš organizam virusi ulaze preko sluzokože organa za disanje, organa za varenje i kože. Prenose se vazdušnim putem, hranom, vodom i direktnim kontaktom sa obolelim.
KAKO SE VIRUS PONAŠA KADA UĐE U NAŠ ORGANIZAM
Da bi se bolest razvila, virus mora sa ulaznog mesta da dođe do naših ćelija, pričvrsti se za njih, uđe u ćelije i u njima se umnožava. Koristeći ,,gostoprimstvo” i energiju domaćina razmnoži se i napušta ćeliju ulazeći u krv. Krvlju se raširi na cijeli organizam. Prodor virusa u krv zove se – viremija.
KAKO NAŠE TIJELO ODGOVARA NA INFEKCIJU VIRUSOM
Virusne infekcije mogu biti takve da ne postoje nikakvi znaci oboljenja i poslije određenog vremena virus više nije prisutan u organizmu. Ovakve infekcije su najčešće i nazivaju se inaparentne infekcije i javljaju se kod mladih osoba i osoba sa jakim imunitetom. Infekcije kod kojih je brz tok bolesti sa svim izraženim simptomima nazivaju se akutne infekcije. One infekcije koje dugo traju i virus ostaje dugo u organizmu su hronične infekcije. Postoje i infekcije gde virus može da ostane u organizmu tokom čitavog života. One se nazivaju latentne infekcije gde postoje periodi bolesti i periodi bez ikakvih znakova bolesti. Latentne infekcije izazivaju herpes virusi.
DA LI VIRUS JEDNAKO NAPADA SVE ORGANE?
Iako su virusi unutarćelijski paraziti, ne mogu inficirati bilo koju ćeliju pa se zbog toga kaže da oni ispoljavaju fenomen koji se zove tropizam virusa. Tropizam virusa je sposobnost inficiranja samo određenih ćelija tkiva i organa. Tako virus gripa napada samo ćelije disajnih puteva. Virusi ispoljavaju i određenu specifičnost u pogledu biološke vrste domaćina i starosti domaćina i ova osobina se zove selektivnost. Neki virusi izazivaju infekcije samo kod ljudi ( virus poliomijelitisa-dječije paralize), neki samo kod toplokrvnih kičmenjaka i ljudi ( virus besnila).
Virusi su postojali i mnogo vjekova prije ali su otkriveni tek prije 128godina. Kroz istoriju je zabilježeno mnogo epidemija od kojih ću pomenuti neke najsmrtonosnije:
VELIKE BOGINJE
U 16. vijeku, u vrijeme osvajanja Amerike koja je tad imala oko 100 miliona stanovnika, američki domoroci nijesu bili imuni na bolesti koje su im donijeli evropski došljaci, što je skoro iskorijenilo domaće stanovništvo. Glavna bolest s kojom se nisu mogli izboriti bile su velike boginje. Bolest koja je u Evropi bila prisutna hiljadama godina prenosi se tjelesnim tečnostima, vazduhom i kontaktom. Velike boginje izazivaju smrt kod oko 30% zaraženih, a kod preživjelih često ostavlja trajnu unakaženost ili sljepilo. Iako je vakcina otkrivena još 1796. godine, smatra se da je samo u 20. vijeku od te bolesti umrlo između 300 i 500 miliona ljudi. 1977. godine virus je iskorijenjen među ljudskom populacijom, pa ga danas nalazimo isključivo u laboratorijima. Iz tog razloga vakcinacija protiv velikih boginja više se ni ne sprovodi, pa mnogi smatraju da bi se ta bolest mogla početi koristiti kao oružje.
ŠPANSKI GRIP(u narodu poznat kao ŠPANJOLKA)
Pri kraju Prvog svjetskog rata, stanovništvo je počela desetkovati nova bolest, koja je za nekoliko mjeseci poprimila ne samo razmjere epidemije već i pandemije. Španjolka se pojavila u proljeće 1918. i do kraja iste godine usmrtila je skoro 40 miliona ljudi. Poređenja radi, u cijelom Prvom svjetskom ratu poginulo je nešto više od 8 miliona ljudi. Grip je trajao do sredine 1920.godine. Simptomi su inače bili klasični simptomi gripa uz to što su se javljale crne tačke najčešće po licu, a smrt je nastupala po pravilu u 48 sati nakon zaraze. Virus španskog gripa je prešao s ptica na ljude u SAD-u. Naziva se upravo španskim gripom, jer su španski mediji najviše pisali o gripu kad se pojavio jer Španija nije učestvovala u Prvom svjetskom ratu. Ljudski organizam za razliku od ptičjeg nije imao dovoljno razvijen imunitet da se bori protiv te bolesti, kao što američki domoroci nisu imali imunitet na evropske bolesti. Epidemija se nakon dvije godine utišala, pa je virus dobio manje opasan oblik. Procjene su da je od Španskog gripa umrlo oko 100 miliona ljudi.
CRNA SMRT
Crna smrt koja je 1348. godine prepolovila evropsko stanovništvo, a usmrtila je i veliki broj ljudi u Kini i Indiji i smatra se prvom pandemijom. Simptomi su uključivali otečene limfne žlijezde, groznicu, kašalj, krvave ispljuvke i teškoće s disanjem. Crna smrt je dugo smatrana epidemijom kuge, koja se na ljude prenosila preko miša i buba, ali novija istraživanja osporavaju tu teoriju. Naime, neki savremeni naučnici i epidemiolozi smatraju da je bolest koja je u 14. vijeku harala Evropom bila slična eboli, te da se ne radi o kugi budući da se radi o bolesti koja je praćena velikim gubitkom krvi. Iako se naučnici ne slazu koja je bolest skrivila toliko smrti, istorija je zabilježila kao Crnu smrt zbog njenog figurativnog značenja, a ne zbog nekroze kao simptoma bolesti. Osim po smrtnosti, bolest je ostala zapamćena i po tome što je izmijenila socijalnu strukturu tadašnjeg stanovništva i promijenila način razmišljanja ljudi tog doba koji su tad počeli živjeti “za ovaj trenutak” jer su se osjećali bespomoćno.
MALARIJA
Malarija je bolest koja je među ljudima prisutna oko 4.000 godina pa je zabilježena i u nekim grčkim djelima, indijskim i kineskim tekstovima. Već u prvim tekstovima tadašnji doktori- vidari povezali su bolest sa komarcima. Naime, malarija se prenosi komarcima koji bolest prenose na čovjeka dok se hrane njegovom krvlju nakon što mikrobi koji uzrokuju tu bolest, ulaze u eritrocite i uništavaju ih u potpunosti. Simptomi uključuju visoku temperaturu, groznicu, bol u mišićima i glavobolje. Malarija je, otkad se pojavila, izazvala veliki broj smrti širom svijeta, pa je broj života koje je odnijela teško procijeniti. Iako se malarija danas uspješno liječi, ona je još uvijek veliki problem u svijetu, posebno u siromašnim zemljama gdje ljekovi nisu dostupni. Na izradi vakcine protiv malarije se još uvijek radi.
Tu su još i neke od epidemija od kojih su neke i danas prisutne: TUBERKULOZA, KOLERA, AIDS, ŽUTA GROZNICA, PJEGAVI TIFUS, DJEČJA PARALIZA….
Postovane trudnice, buduće majke, ne ljutite se što sam danas govorio više uopšteno, ali putevi i djelovanje virusa je isto kod svih. Jedino je odgovor organizma različit. Zato je veoma važno voditi borbu na dva fronta. Prvi front predstavlja izbegavanje dolaska u kontakt sa virusom. Drugi jeste da, ako već dođemo u kontakt, organizam pripremimo kako bi taj susret bio sa sto manje posljedica.
OSTAJTE KUĆI, VATRA TUĐEG DOMA NEĆE VAS GRIJAT KO ŠTO SVOJA GRIJE.
Članovi nevladinog udruženja „Vis Legis“ pozdravljaju napore i trud lokale uprave i ostalih organizacija koji su se pridružili sveukpunoj akciji za pomoć stanovnicima Petnjice u borbi protiv korona virus.
“Ovim putem želimo sve njih da pozovemo da izadju na teren, sagledaju cjelokupnu situaciji i da konkretno realizuju akcije.
Mi smo mlada organizacija i nemamo dovolno članova da bi pokrili svaki dio opštine Petnjice.
Planinski dio opštine sa posljednjim padavinama snijega je nepristupačan, samim tim je teško doći do centra po namirnice, a i nemoguće je koristiti mobilne mreže u tim predjelima, jer je signal oslabljen.
To je dovoljan razlog nadležnih da posjete zabačeni dio terena Petnjice”, stoji u saopštenju nevladiog udruženja Vis Legis.
Radio Petnjica se uključuje u projekat Ministarstva prosvjete “Uči doma” i na svom portalu objavljuje baner linkovan na e – platformu projekta. Na taj način i preko portala radiopetnjica.me učenici mogu pratiti nastavu.
Više od 300 snimljenih predavanja u nekoliko dana, 100 uključenih nastavnika, emitovanje nastave na tri TV kanala i njena dostupnost na e-platformama, samo su dio onoga što je u nekoliko dana urađeno u prosvjeti, kako bi se kreirao koncept učenja na daljinu “Uči doma”.
Početak koncepta učenja na daljinu, sa brojnim sadržajima i kanalima za njegovu realizaciju, pozdravio je premijer Duško Marković.
“Iskazujem zadovoljstvo što je Ministarsvo prosvjete sa ustanovama obrazovanja i partnerskim organizacjama moju inicijativu pokrenulo u kratkom roku. Cilj je da naša djeca zadrže kopču sa nastavom i da ostanu kod kuće dok traju mjere zaštite od COVID 19”, kazao je Marković.
Uči Doma nastava podrazumijeva emitovanje video materijala iz 14 predmeta, u skladu sa nastavni planom, i to iz matematike, crnogorskog, engleskog, italijanskog, francuskog, njemačkog i ruskog jezika, istorije, geografije, sociologije, hemije, biologije, fizike i informatike.
Predavanja će biti emitovana na tri TV kanala – TVCG 2, MNE Sport 1 i MNE Sport 2, koji su preimenovani u kanale pod nazivom UčiDoma, i imaće gotovo 100 odsto pokrivenost u Crnoj Gori.
Nastava će se emitovati prema sljedećem rasporedu: od prvog do petog razreda osnovne škole na RTCG2 – Učidoma; od šestog do devetog razreda osnovne škole na UčiDoma1; od prvog do četvrtog razreda srednje škole na UčiDoma2.
Kako je istakao ministar prosvjete Damir Šehović, materijal će biti dostupan na posebno pripremljenom YouTube kanalu Uči doma, koji je praktičan i pristupačan, sa plejlistama po razredima.
Vozači autobusa kompanije “Simon”, Elvis Selmanović i Hasim Kožar, konačno su ušli u Crnu Goru, saznaje Radio Petnjica.
Oni su, zajedno sa još više od 50 putnika krenuli iz Luksemburga prema Crnoj Gori ali su ostali zaglavljeni u međuzoni Austrije i Mađarske. Nakon što je Crna Gora organizovala prevoz crnogorskih građana iz Beča avionom, oni su ostali sa državljanima Srbije, dovezli ih do svojih odredišta i nastavili put prema Crnoj Gori.
Putnica Muratka Ramdedović, koja se nalazi u karantinu u hotelu Verde, obratila se portalu radija u želji da se zahvali svim ljudima koji su uložili veliki napor kako bi stigli u Crnu Goru kao i onima koji su pružali pomoć dok su bili zarobljeni u autobusu na austrijsko – mađarskoj granici.
“Stigli smo u našu zlatnu Crnu Goru zahvaljujući našem predsjedniku države Milu Đukanoviću, predsjedniku Vlade, Dušku Markoviću, našem ambasadoru u Austriji, Željku Peroviću, predsjedniku opštine Samiru Agoviću i direktoru firme Simon Voyages Meši Adrovuću i njima dugujemo ogromnu zahvalnost kao i svima ostalima koji su nam bili podrška. Ovom prilikom bih željela da se zahvalim svima onima koji žive u Austriji i koji su se organizovali da nam pristignu u pomoć. To su krovna organizacija sa četri džemata na čelu sa Mithadom Mujevićem. Tu je bila i organizacija dijaspora srcem, koja je željela da njihov prvi čovjek ostane anoniman. Ne smijemo zaboraviti ni ljude koji su kao pojedinci donosili i nudili pomoć. Direktor firme Meša Adrović, koji nas je hrabrio 24 časa, naša dva vozača, Selmanovića i Kožara koji su sve vrijeme bili uz nas. Najviše ohrabrenja i nadu smo dobili kada nam je došao naš ambasador Željko Perović koji nas je posjetio i donio hranu i unio nadu svima nama da ćemo se svi vratiti kućama. Sada se nalazim u karantinu sa svojim suprugom, dobro se osjećamo a uslovi u hotelu Verde su odlični. Preporučila bih svima da se pridržavaju preporuka stručnih organa koji propisuju naredbe jer time ćemo uspjeti da zaštitimo sebe, svoju porodicu i svoje građane”, rekla je Muratke Ramdedović.
Sve više je Petnjičana koji se javljaju Operativnom timu sa željom da pomognu, i da na bilo koji način daju doprinos u borbi protiv nekontrolisanog širenja korona virusa.
Predsjednik opštine Samir Agović ne krije zadovoljstvo zajedništvom i humanitarnim akcijama Petnjičana.
“Ovih dana smo imali situaciju da nevladino udruženje „Vrijedne ruke“ takodje odlučilo da donira zaštitne maske. Osim njih, takodje još jedna kompanija S-Konfekcija sa područja naše Opštine je uključena u ovu humanitarnu aktivnost, i ona je distribuirala odredjeni broj zaštitnih maski. Ove aktivnosti, po njihovom kazivanju nastaviće i dalje, i ovo je prilika da im se u ime Operativnog tima i u ime lokalne uprave i svih gradjana zahvalim na ovom humanom djelu.
Pored njih, takodje imamo još jedan dobar primjer kojeg želim da istaknem, a tiče se vlasnika ugostiteljskog objekta „Merak“ koji je ponudio svoje smještajne kapacitete za situaciju ukoliko bude potrebno za karantin.
To još jednom pokazuje da su Petnjičani postali humani, što su i bili ranije, ali sad posebno u ovoj situacij.
Koristim priliku da se zahvalim savjetima mladih DPS-a i SD-a koji su se takodje izrazili spremnost da kao volonteri budu od pomoći Operativnom timu.
To najbolje pokazuje da su i oni ljudi koji imaju mogućnosti da pomognu na način što šiju maske i distribuiraju besplatno, evo još jedna podrška mladih ljudi koji su svjesni situacije i to me jako raduje da zajedničkim snagama radimo na suzbijanju ove počasti koja je zadesila sve nas u regionu i u čitavom svijetu.
Nastavićemo dalje da ohrabrujemo, da snažimo ovakve aktivnosti, to će samo doprinijeti da mi na pravi način reagujemo i da na pravi način sačuvamo sve nas.
Smatram da pored svih svih humanitarnih aktivnosti dodatno moramo raditi na poštovanju pravila.
Apelujem na sve roditelje, posebno na naše komšije, prijatelje koji imaju mladju populaciju koja sasvim sigurno teže podnosi izolaciju u kućama, ali je obaveza svih nas da kontrolišemo svoje porodice, da dajemo doprinos da niko ne izadje bez potrebe i da jedino preko Operativnog tima, ukoliko se zaista ukaže velika potreba gdje ljudi ne mogu da reaguju da nas pozovu i mi reagujemo.
Nastavljamo naše aktivnsoti. U toku dana smo obišli nekoliko porodica, distribuirali smo ljekove, distribuiramo potrebnu hranu i ono što je vrlo važno imamo najavu da će se Crveni krst uključiti i pomoći našim gradjanima.
Zatim jedan lijep gest od strane nevladnine organizacije „Crnogorski obraz“, jutros sam se čuo sa ljudima iz te nevladine organizacije, koji su takodje izrazili spremnost da pomognu Petnjici, što je za pohvalu i mislim da ovakva solidarnost i ovakva spremnost ljudi sa čitavog prostora naše Crne Gore dodatno nas snaži i motiviše da zajedno u ovoj borbi damo maksimum i sačuvamo sve ono što je najvrjednije kod nas, a to su ljudski životi”, saopštio je Samir Agović, predsjednik opštine Petnjica.
Iz moto kluba “Bihor – Petnjica” saopštili su da sve svoje ljudske i materijalne kapacitete daje na raspolaganje opštinskom timu za zaštitu od COVID 19.
“Cijeneći situaciju u Bihoru, Crnoj Gori i svijetu uslovljenu opasnošću od širenja zaraze koronavirusom “Moto klub Bihor – Petnjica” će svoje kapacitete, u ljudstvu i prevoznim sredstvima dati na raspolaganje Opšinskom timu za borbu protiv zaraze COVID 19. Moto klub, i njegovi članovi su spremni da u ovom sudbonosnom trenutku za Bihor pruže svoj doprinos kao što su to radili i u drugim situacijama kada je to bilo potrebno”, stoji u saopštenju ovoga kluba.
Na osnovu novih mjera Vlade Crne Gore i Nacionalnog koordinacionog tijela za zarazne bolesti o zabrani medjugradskog saobraćaja koji se tiče dionice Petnjica-Berane, predsjednik opštine Petnjica Samir Agović se obratio javnosti.
“Predsjednik opštine Petnjica se obratio pismom predsjedniku Nacionalnog koordinaciono tijela za zarazne bolesti Milutinu Simoviću, duboko poštujući sve mjere koje se donose na nivou Vlade i koordinacionog tima uz liču institucionalnu podršku i puno razumijevanje i pohvali svega učinjenog, molimo Vas da nam date pojašnjenje u vezi potrebe kretanja gradjana Petnjice na relaciji Petnjica Berane.
Naime, u Petnjici ne postoji bolnica, benzinska pumpa, ne postoji poljoprivredna apoteka, ne postoji Dom zdravlja, ne postoji hitna služba, nema privrednih apoteka, a za sve ustanove i institucije postoji potreba odredjenog broja ljudi da se kreću na relaciji Petnjica-Berane.
Napominjemo, a Vama je to veoma poznato da smo opština u kojoj je poljoprivredna atktivnost naglašena i da odredjeni broj poljoprivrednika mora ići do Berana radi nabavke sjemena, ljekova, namirnica, naftnih derivata i tome slično.
Očekujem Vašu brzu reakciju po ovom pitanju i dodatne instrukcije kako Upravi policije Centru bezbjednosti Berane, našoj stanici policije u Petnjici i nama u Opštini.
Pošto su na snazi nove mjere o zabrani kretanja izmedju gradova, juče je bio veliki broj gradjana koji se kretao na relaciji Petnjica-Berane, ali policija nije dozvoljavala odlazak do Berana.
Imajući u vidu činjenice i potrebe naših ljudi da iz raznoraznih i zaista nužnih potreba moraju doći do Berana, u cilju tome i boljem razumijevanju odluke koje je donijelo Nacinalno koordinaciono tijelo, uputio sam pismo predsjedniku Nacionalnog koordinacionog tijela gospodinu Milutinu Simoviću i čekujem njegovu brzu reakciju i dodatno pojašnjenje koje se tiče pravila i mogućnosti kretanje ljudi na realciji Petnjica-Berane.
Molim gradjane da razumiju ovu situaciju i da ćemo vrlo brzo imati rješenje. Dakle, nema potrebe ni za kakvom panikom.
Sve što je hitno i urgentno neka se obrate Operativnom opštinskom timu koji će naći načina kako da se, ukoliko postoje hitni slučajevi, riješi problem prelaska izmedju Petnjice i Berana”, stoji u dopisu predsjednika opštine Petnjica Samira Agovića.
S obzirom na to da je neizvjesno kada će izaći novi 33. broj revije “Bihor”, zbog novonastale situacije uslovljene virusom COVID 19, Radio Petnjica (portal radiopetnjica.me) će prenijeti nekoliko tekstova.
Čitajte reviju “Bihor” na portalu Radija Petnjica i ostanite u svojim kućama!
Piše: Sait Šabotić
Sait Šabotić
Oni Bihorci koji su rođeni pedesetih i šesdesetih godina XX vijeka, još uvijek živo, sa sjetom, mogu posvjedočiti koliko su se nekada cijenili učeni ljudi i njihova riječ. Uprkos činjenici da je veći dio svog životnog vijeka proveo na Crnišu, službujući kao imam džamije u Loznoj, hafiz Ibrahimefendija Mekić nam je ostao nedo-voljno poznat. Stoga se nadamo da će ovaj biografski prilog, makar malo ublažiti taj nedostatak i od zaborava sačuvati ovog plemenitog čovjeka mudre riječi i sabura, koji je ostao odan vjeri i zavičaju.
Kada se 1909. godine u bje-lopoljskoj čaršijskoj džamiji svo-jim hutbama počeo isticati mladi Ibrahim efendija Mekić, odmah je bilo jasno da se radi o darovitom i obrazovanom čovjeku koji svojom vjerskom erudicijom i iskustvom, može da pouči i utiče na buduća stremljenja onih koji su imali priliku da čuju njegove riječi i nasihate. Upravo zbog toga, kada je riječ o ulemanskoj eliti Bijelog Polja i Bihora s početka XX vijeka, odmah treba istaći da se Ibrahim efendija ubraja u red njenih najuglednijih pripadnika u kojem su Jusuf efendija Delević i Harun efendija Lamežević.
Ibrahim efendija Mekić
Svakako, kada se govori o ulemi u periodu koji smo pomenuli, na umu se mo-raju imati dvije vrlo važne činjenice: prva je mogućnost obrazovanja za poziv vjerskog službenika, a druga okolnosti u kojima su ovi časni i uvaženi privrženici vjere, djelovali. Velika politička previranja tokom prve decenije XX vijeka uveliko prisutna i u Bijelom Polju, imala su svojih refleksija i na živote mladih ljudi koji su sticali svoja znanja u mektebima, rušdijama i medresama. Upravo zbog postojanja takvog ambijenta, slobodno možemo reći da ni jedna od pomenutih okolnosti nije bila na-klonjena Ibrahimu Mekiću, mladom čovjeku iz bjelopoljske čaršije, čiji je život, uz to, bio težak i trnovit.
Godina rođenja Ibrahima Mekića još uvijek je dilema. Naime, prema nekim podacima on je rođen 1886, a prema drugima 1888. godine u Bijelom Polju u porodici Šaćira Me-kića, uglednog trgovca, koji je svojim vrijednim radom obezbjeđivao svoju sedmočlanu porodicu zajedno sa svojom hanumom Altom, koja je bila rodom od Idrizovića. Shvatajući da prosperitet i budućnost njegovog poroda leži u obrazovanju, Šaćir efendija je svoje sinove upućivao na taj put. Tu mogućnost, da radi sticanja znanja ode dalje od svoje kasabe, uvidio je i njegov najmlađi sin Ibrahim. Zahvaljujući mogućno-stima svojih roditelja, mladi Ibrahim je prihvatio izazov koji je stajao pred njim. Životni put iz Bijelog Polja odveo ga je u Đakovicu, u kojoj je završio medresu i nakon toga položio ispit hifza. Poletan i mlad, iz Đakovice se vratio u svoj rodni grad, gdje je među bjelopoljskom ulemom tražio mjesto koje mu pripada. Neumolji-ve okolnosti nijesu marile za želje mladog hafiza. Sa izbijanjem Prvog svjetskog rata Ibrahim efendija je stupio u dobrovoljce-đurumlije i bio upućen na front u Siriji. U teškim borbama koje je osmanska vojska
vodila protiv nadmoćnijeg nepri-jatelja, Ibrahim efendija je ranjen zbog čega je morao biti smješten u nekoj od bolnica na području Pale-stine. Njegovo liječenje i oporavak su potrajali, a Ibrahim efendija je iz tih dana posebno upamtio ljuba-znost jevrejskih bolničarki koje su njegovale ranjenike. Po oporavku on je ponovo vraćen na front, gdje je ostao do samog kraja rata, kada je bio zarobljen od strane engleskih trupa i interniran u zarobljenički sabirni centar u blizini Sueskog kanala. Dugi logoraški dani, u kojima je trebalo pokazati odlučnost u istrajnosti i privrženost dinu i imanu, nijesu bili ni malo laki. Budući da je u sabirnom logoru bilo muslimana iz različitih krajeva Osmanske carevine, Ibra-him efendija je uvidio prednosti te okolnosti, pa je započeo sa učenjem persijskog i francuskog jezika. Kao posebno nadaren učenjak, on je u učenju jezika takođe ispoljio talenat i uspio da svoj duh, pored znanja osmanskog i arapskog, obogati znanjem francuskog i persijskog jezika. Sjećanje na te dane Ibrahim efendija je često prepričavao svojim sinovima. Pričao im je i o tome kako je mnogo puta gledao prolazak veli-kih brodova kroz Sueski kanal, čiju je širinu uspio da izmjeri prelazeći preko jedne od ustava, stopu po stopu. Kada je prešao to rastojanje izmjerio je dužinu svog stopala, pomnožio sa brojem stopa i dobio tačnu širinu kanala.
Nakon konačnog potpisivanja mirovnih ugovora po smirivanju ratnih prilika, Ibrahim efendija je odlučio da se vrati u svoj rodni grad. Bio je to težak trenutak za njega ali i za mnoge koji su bili u dobrovoljačkim jedinicama Osmanske države. Na put nije krenuo sam. U njegovom društvu bila je čitava grupa mladića koji su se vraćali u svoj zavičaj. Ipak, njihovo putovanje nije bilo bezbjed-no. Razne kačačke grupe, koje su krstarile područjem preko koga su
trebali da prođu Ibrahim efendija i njegovi drugovi, napadale su putnike i maltretirale ih. U jednom od takvih napada, negdje na Kosovu, stradalo je nekoliko Ibrahimovih prijatelja. Iako neprijatni i ispunjeni nevoljama, pa je Ibrahim efendija ipak uspio da stigne u rodno Bijelo Polje. Nakon nekoliko dana odmora, morao se prijaviti vlastima, čiji su činovnici znali gdje se Ibarhim efendija nalazio tokom ratnih godina.
Vlast tadašnje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, nije blagonaklo-no gledala na đurumlije povratnike. Štaviše, nastojala je da ih se oslo-bodi na razne načine, a najčešće likvidacijama koje su sprovođene u potpunoj tajnosti. Mnogi bivši đuru-mlije biće likvidirani u sandžačkim šumama, navodno pod izgovorom da se sprovode radi davanja izjava u mjestima gdje su službovali okružni sudije. Zalaganjem svog brata Abaza, koji je bio zaposlen u sreskoj upravi u Bijelom Polju, Ibrahim efendija je uspio da izbjegne ovu sudbinu. Na nagovor i pomoć svog brata, Ibrahim efendija ubrzo otvara trgovačku radnju i predanim radom uspijeva da sebi obezbijedi egzistenciju. Nakon toga se 1936. godine ženi djevojkom Fehimom iz porodice Batilović sa Crniša. Izgradnju kuće uspijeva da završi u vremenu od 1937-1938. godine. Glavni majstor na izgradnji njegove kuće bio je Jovan Mešter.
U novosagrađenoj kući Ibrahi-mu efendiji se rađa dvoje djece – kćerka Đulsuma 1937. godine i sin Sejfo 1942. godine. Pored toga što je morao brinuti o svojoj porodici,
Ibrahim efendija ubrzo doživljava još jednu porodičnu tragediju – umiru mu brat Mustafa i snaha Fifa, te on preuzima brigu o njihovim sinovima
Izetu i Jusufu.
Od početka rata 1941. godine situacija je u bjelopoljskoj čaršiji bivala sve nesigurnija zbog čega Ibrahim efendija odlučuje da se krajem 1942. godine sa porodicom skloni u selo Crniš, na imanje koje je kao nasljedstvo od oca, ostalo njegovoj supruzi (njen djed je Hasan-beg Batilović, koji je poginuo u mjestu
Tesani Grob kod Berana). Tamo do-čekuje i kraj rata. Splet okolnosti je učinio da će Ibrahim efendija ostati u Crnišu sve do kraja svog života. Naime, te godine u džematu Lozna, kome je pripadao i Crniš, umro je Ejup efendija Mehović imam džamije u Loznoj. Pošto je Ibrahim efendija bio jedini vjerski službenik u tom momentu na tom prostoru, on se prihvatio službe imama. Zbog svog dostojanstvenog držanja i poštova-nja vjerskih normi, ubrzo je postao omiljen kod svojih džematlija. Dva puta je Ibrahim efendija dobijao ponudu da se vrati u Bijelo Polje i obavlja službu glavnog imama, ali je na zahtjev džematlija džamije u Loznoj, koji su mu simbolično donosili ključ od ulaznih vrata džamije, oba puta odustao od toga.
Po okončanju rata Ibrahim efendija je ostao na Crnišu, ali rodni grad nije zaboravljao. Često je bio prisutan u čaršiji i među svojim prijateljima. Ostala je upamćena diskusija Ibra hima efendije 1967. godine prilikom posjete Sulejman efendije Kemure Bijelom Polju, tadašnjeg reis-ul-uleme SFRJ. Nakon hutbe koju je držao, reis je zatražio od prisutnih džematlija da prokomentarišu određene ajete koje je on citirao, ali je među njima vladala tišina. Na jednom, iz dru-gog safa, za riječ se javio Ibrahim efendija i sasvim tihim i smirenim glasom započeo svoj komentar. Reis Kemura i imam Avdo Nuhodžić su ga pažljivo slušali. Kada je hafiz završio sa izlaganjem, reis ga je zamolio da se predstavi, pošto ga nije poznavao. Hafiz Ibrahim je to učinio, nakon čega je reis rekao da takvom znalcu Kur’ana mjesto nije u drugom safu, već tu pored reisa. Nakon tog susreta Kemura će se lično potruditi da obezbijedi redovna novčana sredstva za Ibrahim efendiju, na osnovu kojih je stekao penziju.
Za života je Ibrahim efendija imao želju da se susretne sa bratom Ćamilom koji je odselio u Tursku i tamo postao uposlenik Ministarstva za iseljeništvo. Ta želja mu se nije ispunila, ali je on često znao reći da u đurumlije nije pošao da bi branio Tursku, jer je znao da propada, već da bi našao brata Ćamila. Za vrijeme dok je bio u đurumlijama, umalo se i sreo sa bratom Ćamilom. Jedan od drugoga su bili udaljeni svega 10-tak kilometara. Ćamil je tom prilikom, po jednom Bjelopoljcu, Ibrahimu poslao nešto zlatnika koji su mu uredno uručeni. Ipak, braća se nikada neposredno nijesu srela.
Ibrahim efendija je preselio na ahiret u selu Crniš 25. januara 1970. godine. Sudbina je htjela da jedan rođeni Bjelopoljac svoju ži-votnu stazu okonča u Bihoru, koji ga je upamtio kao jednog od svojihnajodanijih duhovnika. Dunjalučke sjene hafiza Ibrahima rahmetuju na mjesnom mezarju u Crnišu, iako je njegova želja bila da bude pokopan u haremu džamije u Loznoj. Da to ne bude tako, presudilo je izuzetno poštovanje prema njemu džematlija sa Crniša, pa je taj njihov gest očuvan u sjećanju sve do naših dana. Nije, zato, čudnovato što se za Ibrahima efendiju, u šali, ali s pravom govorilo: ko mu je u bilo kom poslu pomogao– nije mu dužan ostao. A mi njemu možda, ipak, jesmo!
