Poziv nadležnim predstavnicima i institucijama Vlade Crne Gore
Kako u uslovima brojnih aktuelnih izazova i problema, nadasve sve brojnijih afera i političkih konfuzija, nije ni realno računati na bilo čije pamćenje, podsjećam da se u srijedu, 27. februara, navršava i 26 godina od otmice i – samo zbog biljega imena i vjere – svirepe likvidacije najmanje 19 putnika iz voza „Lovćen“, koji je saobraćao na liniji Beograd – Bar. Njih 8 su bili crnogorski građani i državljani a jedan izbjeglica iz Trebinja, koji se bio sklonio u Crnoj Gori.
Ono što je i sa današnje vremenske distance najindikativnije, jeste uporno izbjegavanje nadležnih državnih institucija i organa da se istinski posvete rasvjetljavanju zločina i, posebno, traganju za posmrtnim ostacima žrtava, kao ni adekvatnom tretmanu i zbrinjavanju porodica, kao civilnih žrtava rata. Ni poslije 26 punih godina, naime, ne zna se, čak, ni pravo mjesto počivanja nihovih posmrtnih ostataka.
A otmica putnika iz voza “Lovćen”, koji je saobraćao na liniji Beograd – Bar, dogodila se, podsjetimo, na Željezničkoj stanici Štrpci, kod Priboja, 27.februara 1993.godine, kada je srpska paravojna formacija iz Višegrada uz asistenciju patrole policije Srbije koji su bili u pratnji voza, samo zbog biljega imena izvela iz pomenutog voza 19 putnika od kojih su 18 bili Bošnjaci i jedan Hrvat. Njih 8: Senad Đečević(16), Ismet Babačić(30), Esad Kapetanović(19), Iljaz Ličina(43), Fehim Bakija(43), Šećo Softić(48), Rifat Husović(26) i Jusuf Rastoder(54) su bili državljani Crne Gore. Halil Zupčević(49) je bio izbjeglica iz Trebinja sa boravištem u Rožajama, Zvjezdan(Halitov) Zuličić(23) iz Sarajeva sa boravištem u Novom Sadu, bio se uputio u posjetu ujacima Đikanovićima u Nikšiću a Tomo Buzov, oficir u penziji iz Beograda, u posjetu sinu na odsluženju vojnog roka u Podgorici.. Iz istog voza, tom prilikom, su nasilno odvedeni i: Adem Alomerović(59), Rasim Ćorić(40), Fikret Memović(40), Fevzija Zeković(54), Nijazim Kajević(30), Safet Preljević(22), Džafer Topuzović(55), Muhedin Hanić – svi iz Prijepolja.
Kako će se, nešto kasnije utvrditi, otmičari su otete, sa Željezničke stanice „Štrpci“, sproveli do sela Prelovo. U fiskulturnoj Sali lokalne Osnovne škole u Prelovu su ih pretresli, oduzeli im novac i druge vrijedne stvari, a zatim ih pretukli, da bi ih, nakon toga, vezali žicom i kamionima odvezli u okolinu Višegrada. U ataru sela Mušići su ih pobili. Najstarija žrtva je imala 59, a najmlađa 16 godina.
U jezeru Perućac 2009, odnosno 2010, pronađena su tijela Halila Zupčevića iz Trebinja, Rasima Ćorića iz Prijepolja, Jusufa Rastodera iz Savin Bora, kod Petnjice i Ilijaza Ličine iz Bioče kod Bijelog Polja.
Prvi i još Jedini suđeni osuđeni za otmicu i likvidaciju otetih putnika, kojima je jedina krivica bila što su pripadali drugoj nacionalnosti, jeste Nebojša Ranisavljević iz Despotovca. Crnogorskoj policija je uspjela da mu uđe u trag i uhapsi ga, oktobra 1996. godine. Optužnica protiv njega je podignuta marta 1997. a prvostepena presuda, od 15 godina zatvora,koje su već odslužene, izrečena je 2. septembra 2002.godine.Tokom suđenja Ranisavljeviću, utvrđeno je da je paravojnom grupom koja je izvršila otmicu rukovodio Milan Lukić, koji je, nakon rata, uhapšen i osuđen od strane međunarodnog – Haškog tribunal na doživotnu robiju, ali za druge zločine, dok za otmicu u Štrpcima odgovornost nije ni pokretana.
Zajednički istražni tim BiH i Srbije je, tek 5. decembra 2014. godine, uhapsio još 15 osumnjičenih osoba – pripadnika Vojske Republike Srpske i paravojne formacije “Osvetnici”, pet na teritoriji Srbije i deset na teritoriji BiH.
Sud BiH je, potom, potvrdio da je, zbog otmice 20 putnika iz voza Beograd – Bar 27. februara 1993. godine u mjestu Štrpci kod Priboja, 19. maja 2015. godine potvrdilo optužnicu uprotiv: Luke Dragičevića, Bobana i Petka Inđića, Obrada i Novaka Poluge, Dragana Šekarića, Olivera Krsmanovića, Radojice Ristića, Vuka Ratkovića i Miće Jovičića.
U Srbiji je, zbog otmice u stanici Štrpci i zločina koji je uslijedio, uhapšeno pet osoba: Gojko Lukić, Ljubiša Vasiljević, Duško Vasiljević, Jovan Lipovac i Dragane Đekić, a optužnicu protiv njih Tužilaštvo za ratne zločine Srbije podiglo je početkom marta 2015. godine. Nažalost, Apelacioni sud Srbije je, zbog navodnih procesnih smetnji, odbacio optužnicu Tužilaštva za ratne zločine, tako da je dalja sudbina pocesa, umnogome, neizvjesna.
Riječju, sve govori da se nastavlja sa izbjegavanjem istinskog suočavanja sa zabludama i, nadasve, nedjelima iz posljednje jugoslovenske tragične ratne drame i tako samo nastavlja pothranjivati još veoma vitalna ovdašnja tradicionalistička svijest o sopstvenoj bezgrešnosti i, uvijek – tuđim krivicama.
Zar, upravo, sve navedeno nebi trebao biti i dovoljan razlog svima koji drže do prava i pravde i, naročito, nadležnim evropskim i evro-atlantskim institucijama da od svih koji istinski plerdiraju da budu dio evropske porodice zahtijevaju i drugačije konkretno ponašanje, kako u navedenom, tako i svim drugim sličnim slučajevima.
S tim u vezi, Forum Bošnjaka Crne Gore poziva nadležne predstavnike i činioce Skupštinu i Vladu Crne Gore, nadasve – Ministarstva za ljudska i manjinska prava, da preduzmu odgovarajuće mjere da se, pri Skupštini Crne Gore ili Vladi – svejedno, formira Istraživačko – dokumentacioni centar, koji bi, konačno, prikupio i na odgovarajući način apsolvirao relevantne činjenice o svim slučajevima sa elementima zločina iz posljednje jugoslovenske ratne drame. Zar treba i podsjećati – da bi kontinuirana briga o porodicama nedužno stradalih, trebala biti i tradicionalna i formalnopravna obaveza.
RIFAT RASTODER (FB)
