Faiz Softić je ugledni pisac iz Bihora, nadahnut prirodnim ljepotama svoga zavičaja i kulture življenja toga kraja, svojim briljantnim književnim stvaralaštvom utkao je neizbrisiv trag ne samo u Sandžaku već cijelom regionu i šire. Sve to nije promaklo oštrom oku članova žirija da prestižnu bjelopoljsku nagradu “Risto Ratković” dodijele upravo Faizu Softiću.
Softiću je nagrada pripala za knjigu “Pjesme iz zatvora”. Nagrada “Risto Ratković” se dodjeljuje za najbolju pjesničku knjigu u Crnoj Gori, Srbiji, Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj.
Prvu nagradu na konkursu “Ratkovićevih večeri poezije” za mlade pjesnike do 27 godina dobio je rukopis pod šifrom “Ashaver” autora Andrije Radovića iz Podgorice. Drugu nagradu dobio je rukopis “Axsis mundi”, autorke Angeline Životić iz Srbije, dok je treću osvojio rukopis pod šifrom “9 zlatnih žaba” Hana Hadžibulića iz Srbije, saopštio je žiri ovogodišnjih 55. “Ratkovićevih večeri poezije”.
U nastavku prenosimo obrazloženje predsjednice žirija prof. dr Olge Vujičić-Komatina:
Poezija Faiza Softića zrelošću poetičkog oblikovanja, ali i iskustvenošću promišljanja i osjećanja, svjedoči o esencijalnim pitanjima egzistencije ovog, kao i svakog drugog vremena – prošlog, sadašnjeg i budućeg.
Pjesme iz zatvora se nakon čitanja memorišu kao slojevite i snažne oporuke lirski predočene, ali epskim iskustvom i dramskim završecima doživljene, te eklektizmom svih rodova uključene u intenzivnu emocionalnu fuziju. Pred nama je, dakle, zbirka poezije koja nas iznenađuje mozaičkim prepletom lirske emocije, te epskom naznakom proživljenosti jednog bogatog života lirskog subjekta i dramskom performativnošću izraza i slike. I taman kada ste pomislili da se Softić nadahnjuje prvenstveno rustikalnim hronotopom, konstitutivnim elementima narodne lirike, rimom kojom se sigurno i oprobano, te prirodno i pripadajuće lirski intonirano koristi, iznenadi vas i redukcijom rime, redefinisanjem zavičajnih toposa, kao i oprobanih dimenzija lirskog stvaralaštva. Tada iskorači u kombinaciju dužeg stiha, potom u smiono sadejstvo kratkih i dužih stihova, u heterosilabičnost i heterostrofičnost i samim tim, čitalački hodajući s takvim pjesničkim idiomom, dolazite do saznanja da se i recipijentski konzumerizam mijenja u zavisnosti od tehnike stihotvorenja ove poezije. Čitalački horizont postaje oneobičen i na tom putu se otvara široko polje mogućnosti i maloprije pomenutih egzistencijalnih zapitanosti. Pjesnikova mikrosfera tada postaje cjelokupni čovjekov život komponovan od personalnih prioriteta, dostignuća, saznanja o prirodi i ljudima, a ponajviše o sopstvu.
Pjesnik je medijum koji na sopstvenom poetskom prostoru oblikuje i onog kome se obraća, tako kreira mnemotopos posebne lirske baštine na kojem mogu stasavati i drugi – čitajući i primjenjujući, ali i stvarajući. Softićev krik protiv kalupa i klišea, poziv na ljudskost i autentičnost, blagost u opservaciji prirode, njenih mijena i pojava, razumijevanje ljudi i postupaka, praštanje i zov na oplemenjenje i očovječenje, jeste njegova poetska apologija kojom doprinosi i hrabrijem i znalačkijem umjetničkom oblikovanju svijeta, ali isto tako i čovječnijem prodoru put života. Dok stvara bogat pjesnički idiolekt kombinovan od sinestezija, metafora, aluzija, retorskih pitanja i ekspresivnih eksklamacija, te igre ikoničkog i indeksnog znaka, Foftić, suštinski svjedoči bogatstvu životnog vijeka. Tada se poetski subjekt transemituje u Diogena od Sinope klučući:
Moje je bure i na nebu sunce.
Moja braća u planinama Ararat i Kilimandžaro
Prebiraju skelete džinovskih ptica
Tražeći kosti naših predaka.
Smatrajući da ovakva zbirka doprinosi inovativno instrumentalizovanom poetskom zvuku i znaku, odlučili smo da ove godine prvo mjesto na konkursu pripadne upravo Faizu Softiću.
Prof. dr Olga Vujičić-Komatina
